2. Wanna save your heart tonight.

Chanelle

                To było do przewidzenia. Nie musiałam nawet słuchać relacji z innych koncertów, bo doskonale wiedziałam, czego powinnam się spodziewać. W całej hali kłębiło się tysiące takich samych dziewcząt jak moja siostra. Z podnieceniem skakały w miejscu, niejednokrotnie piszcząc przy tym w niebogłosy. Po jakiś piętnastu minutach żałowałam, że nie zajrzałam wcześniej do apteki i nie wyposażyłam się w stopery do uszu. Przynajmniej nie narażałabym się na utratę słuchu. A tak? No cóż, czasem trzeba pocierpieć. Czego nie robi się, pod przymusem, dla ukochanej siostrzyczki.

- Jeszcze chwila, a wyjdę z siebie i stanę obok – mruknęłam doskonale zdając sobie sprawę, że Anastazja i tak mnie nie usłyszy. Chociaż stała tuż obok mnie. Przewróciłam oczami.

Wedle życzenia Desirae przyjechałyśmy parę minut przed godziną szesnastą. Kolejka była już dość spora, więc postanowiłyśmy się wepchnąć. Przy użyciu łokci oraz niecenzuralnych słów, dotarłyśmy niemalże na same czoło rozentuzjazmowanego tłumu. Nie mogłam pojąć dlaczego Des tak zależało na tych miejscach pod sceną. Powinien wystarczyć jej sam fakt, iż ojciec kupił bilety na płycie. Raczej niewiele osób było stać na taki luksus. Nie mogłam zrozumieć dlaczego w ogóle wydawać pieniądze na takie bzdury. Już lepiej by było zainwestować je w jakiś nowy telefon lub laptop. Ale nie! Ukochana Des musi zawsze dostać to, czego chce. Teraz więc musiałam tkwić w tej przeklętej hali i czekać na rozpoczęcie koncertu. Ze znudzeniem spojrzałam na zegarek. Zespół miał się pojawić na scenie już pięć minut temu. Rozkapryszone gwiazdki.

- Młoda! – Starałam się teraz przekrzyczeć tłum, by ustalić ostatnie szczegóły z siostrą. – Jeśli przypadkiem się zgubimy, to wracaj do domu taksówką lub dzwoń, jasne?

                Desirae uniosła dwa kciuki, uśmiechając się przy tym szeroko. W tej właśnie chwili światła zgasły na krótką chwilę, a gdy ponownie rozbłysły na scenie znajdowała się piątka chłopaków. Jedynie przez ułamek sekundy odniosłam wrażenie, że ten najbardziej roześmiany, kędzierzawy chłopak mi się przygląda. Szybko odrzuciłam od siebie tą myśl. Z całą pewnością nie ja byłam obiektem jego zainteresowań, a cała publiczność. Przesuwał spojrzeniem po całej hali. Dostrzegłam, jak ukradkiem wyciera ręce o spodnie. Kąciki moich ust uniosły się w delikatnym uśmiechu. To zwykły nastolatek, który w dalszym ciągu przeżywa występ na żywo. Czy do tego w ogóle da się przyzwyczaić? Jak widać po jego zachowaniu – nie bardzo. Zaraz, zaraz. To przecież ten, w którym zakochana jest Desirae. Harry Potter! Albo Styles. No jakoś tak mu było.

- Chyba nie będzie tak źle – stwierdziłam pod nosem, dając się porwać muzyce.

Anastazja

Od całej tej jazdy na jednym pośladku, aż cały tyłek mi zdrętwiał. Dojechałyśmy na miejsce około 16 i gdy weszłyśmy, aż mnie zamurowało. Całe stado dziewczyn piszczących i wyglądających jak młoda Sharman. Jezu. Po prostu masakra! O światła już zgasły. Widziałam właśnie ruch warg Elle, ale nie dopytywałam o co chodzi, bo pewnie i tak obie byśmy się nawzajem nie usłyszały. Oho. Dzieciaki wychodzą na scenę. Ale będzie ubaw!

Usta Elle podniosły się w uśmiech. Ciekawe dlaczego. Zaczyna grać muzyka. W sumie nawet przyjemna. Chyba już to słyszałam w domu państwa Sharman. A może jednak nie? Może słyszałam to w radiu? Nie będzie chyba tak źle. Mi się wydaje, czy ten kędzierzawy patrzy na moją przyjaciółkę? W sumie nie dziwię się, że patrzy. Ładna, zgrabna, umalowana, kto by nie patrzył? Ciekawe jest tylko jedno, czy wie ile tak naprawdę ma lat.

Mi się chyba przywidziało. Mrugnął do Elle? Słodko. Tak słodko, że aż mdli.

- Elle! – Krzyczałam do przyjaciółki mając nadzieję, że może jednak mnie usłyszy. Niestety nic to nie dało. Szturchnęłam, ją łokciem, a ona wydawała się jakby wyrwana ze snu. Oderwała niechętnie wzrok od chłopców na scenie i spojrzała na mnie lekko speszona. Wiedziałam, że mnie nie usłyszy więc pokazałam jej na migi, czy nie chciałaby wyjść. Miałyśmy dobrze opracowane te gesty, gdyż zawsze były one bardzo przydatne. Szczególnie, gdy nie mogłyśmy gadać na lekcjach, a siedziałyśmy w dwóch różnych kątach sali. Elle przytaknęła, jednak było w tym coś dziwnego. Nie czas się nad tym teraz zastanawiać. Wyszłyśmy.

                Nie wiem jak to się stało, ale popychane przez tłum małych dziewczynek zgubiłyśmy wyjście. Przez krótką chwilę znalazłyśmy się pod sceną, a wtedy dostrzegłam, że w sumie ten w ciemnych włosach i, jak to określa mój tata, „pedalskich” kolczykach jest całkiem, całkiem. Przez chwilę byłam jak zahipnotyzowana, ale z tego transu szybko wyrwało mnie szarpnięcie przez przyjaciółkę. I dobrze. Podążałyśmy dalej. Za każdym razem, gdy wpadałyśmy w fale tłumu po chwili znajdowałyśmy się w zupełnie innych miejscach sali, niż jeszcze przed chwilą. Nie było to zbyt przyjemne, ale cóż ja mogę. Albo mi się wydaje, albo cała piątka na scenie bacznie nam się przygląda.

- Hi! – Powiedział kędzierzawy do całej sali. Z dalszej mowy tego samego chłopaczka zrozumiałam, iż idą na krótką przerwę, ale za chwilę wrócą. Super, a nie może gdzieś po drodze spaść na nich jakiś fortepian? W sumie dzięki ich krótkiej przerwie, miałyśmy trochę czasu, żeby ulotnić się stąd prawie nie zauważone.

- Elle. Chyba nie jesteśmy przy wyjściu – powiedziałam do przyjaciółki, z którą zdecydowanie nie w tą stronę poszłam. Miałam proste wytłumaczenie: głośna muzyka oraz tłum fanek, które co chwilę przepychały nas po sali.

                W sumie nie wiem jak to się stało. Ale znalazłyśmy się właśnie twarzą w twarz z chłopakami z One Direction. Jak my to zrobiłyśmy?

Chanelle

                Stałam przez kilka sekund zupełnie bez ruchu. Dopiero po chwili zmrużyłam powieki, oglądając się za siebie. Usta mimowolnie ułożyły się w dziubek. Zacmokałam cicho, próbując przy tym nie wybuchnąć śmiechem. Los uwielbia sprawiać niespodzianki, które przy okazji są niezwykle ironiczne. Byłam niemalże przekonana, że każda z osób obecnych na koncercie chciałaby znaleźć się właśnie na naszym miejscu. Problem w tym, że my nie należałyśmy do zbioru „każda”. Już miałam odwrócić się na pięcie i odejść razem z Anastazją, gdy w głowie zaświtała mi pewna myśl. Desirae zapewne rozpłynęłaby się z zazdrości wiedząc, gdzie się właśnie znajduję. Dlaczego by nie wykorzystać tego niekorzystnego położenia dla własnych celów.

- Dość kiepska ta wasza ochrona – zauważyłam, uśmiechając się przy tym słodko do dwójki chłopaków, która pozostała przy nas. Był to ten słodki loczek oraz najstarszy z całej piątki – Louis Tomlinson. Uch, będę musiała tą moją siostrę kiedyś zakneblować. Przez nią utkwiły mi w głowie zupełnie nieistotne szczegóły, które dwudziestolatkę interesować w ogóle nie powinny.

- Najwidoczniej twój urok osobisty ich tak oślepił, że zapomnieli o swojej pracy – odpowiedział kędzierzawy, odwzajemniając przy tym uśmiech. Zauważyłam, jak jego wzrok bez problemu ześlizguje się z oczu na usta, a następnie na piersi. Faceci. Nie ważne ile mają lat, a w głowie im tylko jedno. Prychnęłam cicho.

- Chyba nic tu po nas – szepnęłam do Any. – Chodźmy.

                Przyjaciółka skinęła głową na znak, że się ze mną zgadza. Już miałyśmy odejść, gdy drogę zastąpił nam umięśniony mężczyzna z wyrazem twarzy godnym pantofelka. Coś chyba jest w tym, że do takich zajęć zatrudnia się osoby z ilorazem inteligencji pierwotniaka. Rzecz jasna nikogo nie chcę obrażać i nie twierdzę, że nie ma wyjątków od tej reguły. No pewnie, że są. Dajmy na to taki Paul Higgins, który jest szefem. Jego nigdy bym nie odważyła urazić się w taki sposób. No i znowu… Miałam ochotę wyciągnąć telefon i wysłać siostrze smsa: Jesteś martwa! Przez Ciebie wiem zdecydowanie za dużo o tym cholernym zespole!

- Przepraszam, ale chciałabym przejść – mruknęłam niechętnie, patrząc mięśniakowi prosto w oczy. Pozostał niewzruszony. Zrobiłam krok w bok. On to samo. Zmrużyłam powieki, kąciki jego ust nawet nie drgnęły. Ponownie odwróciłam się w stronę Pottera i Louisa. Wyglądali na bardzo zadowolonych z siebie. Spojrzałam na nich pytająco.

- Z naszego koncertu nie można się tak po prostu wymknąć – stwierdził Tomlinson, wzruszając przy tym ramionami. – Zostaniecie do końca?

- Na pewno nie z własnej woli – prychnęłam, krzyżując ręce na piersi. – Przywiążecie nas do jakiegoś słupa, czy może zastosujecie inny rodzaj szantażu?

- Ta propozycja jest niezwykle kusząca – kędzierzawy zamyślił się na krótka chwilę. Dopiero dyskretne dźgnięcie w bok przez Louisa przywróciło go do rzeczywistości. – Nie jesteśmy niestety na tyle brutalni. Po prostu ładnie poprosimy byście zostały.

- Żartujesz? – Teraz już nie udało mi się powstrzymać śmiechu. – Dzieciaku. Zdaje mi się, że dysponuję wolną wolą i jeśli uwierz mi, że nie mam ochoty spędzać w tym miejscu ani sekundy dłużej. Powiedz temu kolesiowi, że ma wypuścić mnie oraz moją przyjaciółkę.

- A jeśli tego nie zrobię?

                W zielonych oczach chłopaka dostrzegłam radosne iskierki. O nie, panie Potter (czy jakkolwiek mu tam inaczej), tak nie będziesz ze mną pogrywać. Wyprostowałam się, poprawiając przy tym ułożenie bluzki. Podeszłam kilka kroków bliżej. Jak to dobrze, że założyłam te sandały na koturnie. Dzięki temu mogłam patrzeć w oczy muzyka bez zadzierania głowy do góry.

- Uwierz mi, że nie chciałbyś wiedzieć – wysyczałam. Chyba trochę się przestraszył. A może mi się tylko wydawało?

- Nie boję się ciebie – wzruszył ramionami i odszedł w swoją stronę.

                Tak, zdecydowanie mi się tylko wydawało.

Anastazja

Ja bym na miejscu tego dzieciaka, nawet nie próbowała podskakiwać do Elle. Co jak co, ale ona potrafi być nieobliczalna. Nie raz się o tym przekonałam, a  nawet na własnej skórze. Jednak nie w głowie mi było ostrzegać tych chłopaków przed przyjaciółką, bo wesoło było patrzeć na te sprzeczki. Co z tego, że średnio ich rozumiałam i co jakiś czas musiałam się bardziej wsłuchiwać? Szczegóły. Jednakże szczegółem na pewno nie było to, że za plecami tego Harry’ego, czy jak mu tam, widziałam przewiercające mnie spojrzenie innego z chłopaków. Ten ciemnowłosy patrzył tymi brązowymi błyszczącymi oczami i pomimo iż rozmawiał z resztą to słodko się do mnie uśmiechał. Tak narzekałam na tych chłopaków, a może jednak nie są tacy źli?

- Dobra Elle – powiedziałam do przyjaciółki, wciąż nie odrywając wzroku od słodkiego chłopaka, który i mnie nie spuszczał z oczu. – Daruj dzieciakom i chodź. Skorzystamy z tego, że tu jesteśmy. Wiesz jak nam ta dzieciarnia pod sceną, łącznie z twoją siostrą, będą zazdrościć? – Niechętnie przestałam patrzeć na przystojniaka i zwróciłam się do przyjaciółki: - Znajomości w show biznesie mogą się zawsze przydać, więc już się nie dąsaj, a dobrze się bawmy.

Przyjaciółka nie była raczej do tego przekonana, ale co z tego? Zobaczy, jeśli nawet ich nie polubi, to chociaż spowoduje u swojej siostry straszną zazdrość. W sumie byłoby to z tego wszystkiego najlepsze, dla mnie również. Ciekawe wtedy też co o mnie powie pod względem mojego dzisiejszego upadku ze schodów. Sierota? Tak? Od teraz już chyba nie.

Pierwsza wyciągnęłam rękę do Harry’ego i Louisa. Kątem oka widziałam, jak brązowooki zrywając się ze stolika na którym siedział o mało co nie runął na twarz. Haha. To było takie. Urocze… Hej! Panno Anastazjo opanuj się! Alan za Tobą tęskni! Słyszysz?

- Hi. My name is Zayn. -  Wyciągnął do mnie rękę jako ostatni, jednak jego dotyk był chyba najprzyjemniejszy. Taki ciepły… Hola, hola… Alan! Przypominam Alan!

One Direction mieli jeszcze dziesięć minut przerwy, więc od razu zaprosili nas na pogawędkę. Usiedliśmy z tyłu sceny i widać było jak Elle błyskawicznie dogaduje się z ekipą, zaś ja siedziałam trochę z boku, aby nie rzucać się w oczy, bo mój angielski to chyba gorzej niż kulał.

- Hej, dlaczego siedzisz tak odsunięta od grupy? – Powiedział do mnie Zayn. Przynajmniej tak zrozumiałam. A teraz mu odpowiedz kobieto… FUCK!

- Nie umiem dobrze mówić po angielsku. Rozumiem was, ale moja gramatyka jest do niczego – chłopak lekko się uśmiechnął. Prawdopodobnie popełniłam od groma błędów w tak krótkiej wypowiedzi, no ale co ja mogę. Zawsze byłam leniwa, ale teraz mam to sobie mocno za złe. Po mojej cudownej odpowiedzi spojrzałam natychmiast w drugą stronę. Czułam na sobie jego wzrok jednak było mi zbyt głupio, żeby spojrzeć mu w oczy. Chłopak nie dawał za wygraną. Pomimo, że miałam problem z jego ojczystym językiem, on pomagał mi i czytając z moich gestów oraz urywków słów radził sobie z odgadywaniem co mam na myśli. Było śmiesznie, ale też i bardzo sympatycznie. Chyba trochę za sympatycznie…

O, chłopaki muszą już lecieć na scenę. W sumie chyba dobrze. Chcą po koncercie jeszcze spędzić z nami czas. To miło… Chyba nie wpadną przypadkiem na pomysł wciągnięcia nas na scenę? Nie no na pewno nie.

Chanelle

                To niesamowite, że z tymi osobnikami da się w ogóle porozmawiać. Rzecz jasna z grona wyłączam Stylesa. Od samego początku zraził mnie do siebie, więc postanowiłam, że najlepiej będzie po prostu go ignorować. Czy zdało egzamin? No pewnie! Chanelle Sharman nie podejmuje złych decyzji. A przynajmniej stara się ograniczać do jednej dziennie. W dalszym ciągu dziwię się, że piątka gwiazd zechciała zamienić kilka słów z dziewczynami, które pomyliły drogę do wyjścia. W normalnym świecie powinnyśmy wylecieć zza kulis z głośnym hukiem. Do tego jeszcze powinna być odpowiednia adnotacja w jutrzejszej prasie: Dwie dwudziestolatki wtargnęły za kulisy podczas koncertu One Direction. A jednak czegoś takiego się po nich nie spodziewałam. Nawet szef ochrony okazał się przyjaznym oraz niesamowicie miłym człowiekiem.

                Podczas drugiej części koncertu stałam wraz z Anastazją tuż przy wyjściu na scenę. Miałam okazję poznać ten świat z zupełnie innej perspektywy. Wychyliłam się, by móc zerknąć na widownię. Widok zapierający dech w piersi. Do czegoś takiego w życiu bym nie mogła się przyzwyczaić. Nic dziwnego, że byli lekko podenerwowani. Co chwila setki błyskających fleszy, nieustanne piski zachwyconych fanek oraz świadomość, że nie można ich zawieść. Nagle, jakby za dotknięciem magicznej różdżki, zaczęłam odczuwać do tej piątki szacunek. Nie byli już tylko gówniarzami, którym po prostu się udało. Na moich oczach prezentowali niezwykłe show, w którym musieli mierzyć się z własnymi słabościami. A były one widoczne dla tych, którzy znajdowali się na zapleczu. Harry co chwila wycierał spocone dłonie. Louis robił głupie miny, próbując rozładować napięcie oraz pozbyć się stresu. Zayn chodził po scenie lekko spięty, podobnie z resztą, jak Liam. Jedynie Niall zdawał się podchodzić do wszystkiego na luzie. Taka to już chyba cecha Irlandczyka.

- No dobra, spadamy – mruknęłam do Anastazji zdając sobie sprawę, że jednak nie powinno mi się to wszystko podobać. Obiecałam grzecznie czekać, ale teraz musiałam walczyć z przemożną chęcią ucieczki.

Tego było dla mnie już za wiele. Prawda o One Direcion osaczała mnie zewsząd i byłam już bliska rozpaczy, gdy Anastazja pociągnęła mnie do tyłu. Gdyby tego nie zrobiła, zapewne zostałabym stratowana przez piątkę muzyków. Wyrwana z letargu odzyskałam swój dawny, dość parszywy humor.

- A jednak Kopciuszek postanowił zostać z nami – stwierdził Styles, upiwszy uprzednio kilka łyków wody mineralnej. Dłonie zacisnęłam w pięści.

- Kogo nazywasz Kopciuszkiem Potter?

- Potter?! A to dobre!

                Louis z Niallem wybuchli niepohamowanym napadem śmiechu. No cóż, mi zdecydowanie nie było do żartów.

- Och Chanelle, nie bądź taka drażliwa.

                Harry zrobił kilka kroków w moją stronę. Odruchowo się cofnęłam, a moje plecy natrafiły na ścianę. Teraz patrzyłam w zielone tęczówki z odległości kilkunastu centymetrów. Nerwowo zagryzając dolną wargę, próbowałam jakoś od siebie odepchnąć kędzierzawego. Był zdecydowanie za silny.

- Odsuń się bo jeszcze chwila i nie ręczę za siebie – zapowiedziałam, chwytając się ostatniej deski ratunku. No i znów nie podziałało.

- Nie bądź taka nieprzystępna, Kopciuszku – wyszeptał. Nie wytrzymałam. Uniosłam stopę, by po chwili z całej siły nadepnąć nią na czerwonego Conversa loczka. Stęknął z bólu, a w jego oczach dostrzegłam wyrzut.

- Do zobaczenia nigdy, Potter – warknęłam na odchodne. Nie obejrzałam się za siebie. Nawet jeśli Anastazja została razem z nimi, to miałam zamiar poczekać na nią przed halą.

~*~ 

Kaś

No to jest drugi rozdział. Na kolejny zapraszam za dwa tygodnie.